Ο π. Γρηγόριος (κατά κόσμο Γεώργιος) γεννήθηκε το έτος 1932 στον Λαγκαδά Θεσσαλονίκης. Οι ευλαβέστατοι γονείς του Παρασκευάς και Μαρία κατάγονταν από την Κιουτάχεια της Μικράς Ασίας.
Αδελφός της μητέρας του ήταν ο πρωτοπρεσβύτερος της Ζωοδόχου Πηγής Αθηνών π. Άγγελος Νησιώτης, από τους πρωτεργάτες των Κατηχητικών Σχολείων στην Εκκλησία της Ελλάδος!
Ο μακαριστός γέροντας αγάπησε με όλη του την καρδιά το Χριστό και τους ανθρώπους. Με μία λέξη θα έλεγα αγάπησε την αγιότητα. Ήταν πράος, γαλήνιος, παραδοσιακός, χαρίεν στην όψη.
Η ζωή του ευωδίαζε άρωμα αγιότητας. Ήταν πάντα καλοσυνάτος και χαρούμενος. Ο Θεός επέτρεψε και πόνεσε πολύ στην νεανική του ηλικία.
Στα χρόνια “που διατυμπανιζόταν η συμφιλίωση και η λήθη του παρελθόντος”, έγραψε μία επιστολή σε εφημερίδα της Θεσσαλονίκης (το 1976), στην οποία αποκάλυπτε ένα τραγικό περιστατικό που συνέβη το 1944 στην οικογένειά του: "Ήμουν δώδεκα ετών, όταν, την επομένη της αναχωρήσεως των Γερμανών από τον Λαγκαδά, όπου ο πατέρας μου ήταν συμβολαιογράφος, οι πολιτικοί του αντίπαλοι τον συνέλαβαν και τον σκότωσαν. Μετά από πολλές ημέρες μάς παραδόθηκαν κάποια ελάχιστα μέλη του διαμελισμένου του σώματος και τα ενταφιάσαμε. Συγχωρήσαμε με όλη μας την καρδιά τους φονείς του πατέρα μας. Εκείνον όμως δεν θα τον ξεχάσουμε ποτέ!"
Υπήρξε υπόδειγμα ευλάβειας , πραότητας , καθήκοντος .Με μία λέξη, στοργικός πνευματικός Πατέρας.
Αφού πέρασε ως λαϊκός από τον Βόλο και την Πάτρα, εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1974 και το 1976 έγινε η μοναχική κουρά του και χειροτονία από τον Αγιόφιλο Μητροπολίτη της Αγιοτόκου Θεσσαλονίκης, Παναγιώτατο Παντελεήμονα Χρυσοφάκη τον Β΄, ο οποίος του έδωσε το όνομα Γρηγόριος , προς τιμήν του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά.
Μεγάλη υπήρξε και η αγάπη του για τον Πολιούχο της Θεσσαλονίκης , μεγαλομάρτυρα και Μυροβλύτη Άγιο Δημήτριο.
Έξω από το εξομολογητήριο, ανάμεσα στα πατερικά αποφθέγματα και τις συμβουλές, δέσποζε η φωτογραφία από το εσωτερικό του Ιερού Ναού του Πολιούχου, στον οποίο άλλωστε τόσες φορές λειτούργησε και κήρυξε το θείο λόγο.
Ευδόκησε ο Θεός να τον γνωρίσω από τα πρώιμα γυμνασιακά μου χρόνια. Τον διακατείχε γνήσιο εκκλησιαστικό φρόνημα ,όπως όλοι μαρτυρούν.
Απέραντος ήταν σεβασμός του στον μακαριστό Παναγιώτατο Μητροπολίτη Παντελεήμονα Β΄ Χρυσοφάκη, με τον οποίο συνεργάστηκε εν πλήρη υπακοή τα χρόνια της ιερατικής του διακονίας, όπως το ίδιο συνέβαινε και με τον νυν Παναγιώτατο Μητροπολίτη Άνθιμο. Ποτέ δεν άκουσα από τα χείλη του να κατακρίνει κανέναν έστω ακόμα και σε ιδιαίτερη συνομιλία.
Είχε πάντα να πει ένα καλό λόγο για όλους. Θαύμαζε το έργο που επιτελεί ο νυν Επίσκοπός μου Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας και Ναούσης Παντελεήμων ,με τον οποίο άριστα συνεργάστηκαν για πολλά έτη , όταν ο τελευταίος ήταν πρωτοσύγκελος στη Θεσσαλονίκη και το εξέφραζε αυτό ο γέροντας με ενθουσιασμό!
Αγαπούσε, όπως και όλοι οι σύγχρονες Γέροντες, την Πατρίδα και ιδιαίτερα την Μακεδονία, την οποία διακόνησε περισσότερο από 35 χρόνια.
Δεν έλειπε από κανένα προσκλητήριο για τους αγώνες του ονόματος της Μακεδονίας αλλά και αυτών για τους αδελφούς μας της Βορείου Ηπείρου.
Κοσμούταν από ποικίλες αρετές, ώστε να γίνεται διδάσκαλος πολλών καλοπροαίρετων ψυχών στα βήματα της πνευματικής εν Χριστώ ζωής.
Όπως είπε στον επικήδειο λόγο του ο Αρχιμ. π. Χρίστος Κυριαζόπουλος, κληρικός και εκπαιδευτικός της Θεσσαλονίκης, ο π. Γρηγόριος υπήρξε ο προσηνής και μειλίχιος, ο προσεκτικός και νηφάλιος, ο φίλος και αδελφός, ο απλός και ταπεινός, ο σεβάσμιος και ιεροπρεπής λευίτης, ο φιλάγιος, ο σεμνός ,ο διακριτικός πνευματικός.
Ποιός δεν θυμάται τον πατέρα Γρηγόριο , να εξομολογεί μικρούς, μεγάλους, οικογενειάρχες μαζί με όλη την οικογένεια και κυρίως πλήθος φοιτητών και φοιτητριών, έχοντας πάντοτε επάνω στο γραφείο την Αγία Γραφή, το κανδηλάκι και το θυμιατό αναμμένο;
Έξω από το εξομολογητήριο του Γέροντα υπήρχαν πάντα προς ωφέλεια πατρικές συμβουλές και αποφθέγματα.
Ενδεικτικά παραθέτω κάποια με την ονομασία "Σκαλοπάτια του Θεού και ευτυχίας’’ από τα οποία άλλωστε φαίνεται και το περιεχόμενο της καρδιάς του Γέροντα:
"- Αποξενώσου τελείως από κάποια πρόσωπα και πράγματα.
- Κάμνε το καλό και ξέχναγέ το.
- Να προσεύχεσαι με την καρδιά σου.
- Να συναναστρέφεσαι με ανθρώπους που έχουν αρετή και πείρα ζωής.
- Να είσαι ειλικρινά ευγνώμων.-Να εργάζεσαι πρόθυμα και χαρούμενα.
- Να αγαπάς ανυπόκριτα τον Θεό.- Να έχεις πίστη ασάλευτη στον Θεό και ζωή ευσεβείας.
- Να χαμογελάς συχνά.
- Να έχεις Μητέρα την Παναγία.
- Να ζεις Ορθόδοξη ζωή".
Πόσοι και πόσοι δεν δεχθήκαμε τις αγιοπνευματικές και πατρικές συμβουλές και την πνευματική καθοδήγηση του χαριτωμένου πατρός; Αναπαυόσουν μόνο που έβλεπες το ιλαρό πρόσωπό του.
Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Νέας Κρήνης και Καλαμαριάς ,ο οποίος μπορεί να μην τον είχε Γέροντα αλλά τον γνώριζε από τα χρόνια της φοιτητικής του ζωής και τις ομιλίες στη "Χριστιανική Φοιτητική Δράση", έλεγε πολύ εύστοχα: "ποιος χριστιανός φοιτητής δεν γνώρισε το πατρικό χαμόγελο και την εν Θεώ αγάπη του πατρός Γρηγορίου Χαραλαμπίδη; Ήταν ένας γνήσιος εργάτης του Ευαγγελίου!"
Πλήθος φοιτητών παρακολουθούσαν τις ομιλίες του αλλά και τα εσπερινά κηρύγματα στον Ιερό Ναό της Υπαπαντής ,της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης.
Ήξερε με νηφαλιότητα να αίρεται πάνω από τις συγκυρίες και να γαληνεύει τις ταραγμένες ψυχές. Ήταν γεμάτος χάρη Θεού γι΄αυτό κι ο Θεός αναπαυόταν σε αυτόν. Μετέφερε διά του επιτραχηλίου του επάνω μας τη συγχωρητική θεία χάρη.
Υπήρξε ακόμη απροσωπόληπτος, ξένος προς οποιεσδήποτε προσκολλήσεις στο πρόσωπό του. Μας διεμήνυε το θέλημα του Κυρίου με λόγο απλό, "εν χάριτι, άλατι ηρτυμένος" (Κολ. 4:6).
Τον διέκρινε επίσης το χάρισμα της βαθύτατης ευγνωμοσύνης προς τον Θεό.
Ο ύμνος που του άρεσε ιδιαιτέρως ήταν το: "Τὶ ανταποδώσωμεν τω Κυρίῳ", τον οποίο έψαλλε με τη μελωδική φωνή του, καθ’ όσον κατείχε και το χάρισμα της παραδοσιακής ψαλτικής τέχνης.
Υπήρξε ο εμπευστής και κτήτορας του περικαλλούς Ιερού Ναού της "Παναγίας Θεοσκέπαστης". Ουδέποτε κάθισε όταν λειτουργούσε, πάντοτε όρθιος, σε μια απόσταση από την Αγία Τράπεζα, απόλυτα σιωπηλός και συγκινημένος.
Στεναχωριόταν πολύ όταν έβλεπε κληρικούς να συζητούν μέσα στο Ιερό βήμα…Υπήρξε υπόδειγμα λειτουργού ως την τελευταία του Θεία Λειτουργία.
Η ποιότητα της ψυχικής καλλιεργείας του επιβεβαιώνεται και από το συγγραφικό έργο του και το πλούσιο ποιμαντικό έργο στις ψυχές των ανθρώπων και την ανάλογη ποιμαντική εν Χριστώ αγωγή, που τους προσέφερε.
Τον σέβονταν πλήθος Επισκόπων, ηγουμένων και κληρικών. Βρέθηκα μαζί του σε προσκύνημα στο Άγιον Όρος, συνοδεύοντάς τον ως φοιτητής και διαπίστωσα ‘’ ιδίοις όμμασιν’’ την ενθουσιαστική αγάπη ηγουμένων και μοναχών προς το σεπτό πρόσωπό του.
Ιδιαιτέρως θυμάμαι, την έκδηλη αγάπη, τα ανυπόκριτα θερμά λόγια του αγίου μακαριστού και φωτισμένου Καθηγουμένου της Ιεράς Μονής Αγίου Γρηγορίου Αγίου Όρους, πατρός Γεωργίου Καψάνη, όπως και του μακαριστού Καθηγουμένου της Ι. Μονής Δοχειαρίου π. Γρηγορίου Ζουμή, στις οποίες προαναφερθείσες μονές εγκαταβίωναν πνευματικά του τέκνα ως μοναχοί.
Θυμάμαι ακόμα και την προτροπή προς εμένα του Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου, την εποχή των πνευματικών μου φοιτητικών αναζητήσεων, να συνεχίσω την πνευματική μου σχέση με το Γέροντα Γρηγόριο Χαραλαμπίδη.
Κατά το τελευταίο τρίμηνο της επίγειας πορείας του ο π. Γρηγόριος υπέμεινε με υποδειγματική καρτερία και ειρήνη ψυχής τις συνέπειες ενός κατάγματος στην ωμοπλάτη λόγω πτώσεως και μιας σοβαρής λοιμώξεως του αναπνευστικού.
Στο κρεβάτι του Νοσοκομείου “Αλεξάνδρα” στην Αθήνα, όπου νοσηλευόταν, τα λόγια του είχαν πάντοτε πνευματικό περιεχόμενο χωρίς καμία έκφραση δυσφορίας για την ταλαιπωρία της υγείας του.
Ο διακεκριμένος κληρικός και υπεύθυνος ιατρός της Ανακουφιστικής Φροντίδος "Γαλιλαία" της Ιεράς Μητροπόλεως Μεσογαίας, πατήρ Μάρκος Μούσιας, από τα παλαιότερά πνευματικά τέκνα του Γέροντα, όταν πήγε να τον επισκεφτεί στον Νοσοκομείο που νοσηλευόταν και ενώ είχαν καταπέσει οι σωματικές και διανοητικές δυνάμεις του, εντούτοις απήγγειλε από το κρεβάτι του λειτουργικές ευχές, δείγμα και αυτό πόσο πολύ είχε εμποτιστεί από συγκλονιστικό γεγονός της Θείας Ευχαριστίας!
Η ζωή του υπήρξε ευλογημένο παράδειγμα αγιότητας και πνευματικής καθαρότητας.
Η Εκκλησία μας χρειάζεται περισσότερο από ποτέ ιερείς, οι οποίοι ταπεινά να εργάζονται και να μοχθούν, ως γνήσιοι εργάτες του Ευαγγελίου του Χριστού και καλοί ποιμένες, όπως ήταν πατήρ Γρηγόριος Χαραλαμπίδης. Έφυγες από κοντά μας Γέροντα και μας λείπει πολύ η γλυκύτατη μορφή σου και η εν Κυρίω αγάπη σου.
«Επειδή μετοίκησε στις ουράνιες αυλές παίρνοντας έπαιξα τα βραβεία των κόπων του, δεν πρέπει να λυπόμαστε αλλά πιότερο να χαιρόμαστε που καρπώνεται τα έπαθλα για τους άθλους του» (Άγιος Ισίδωρος Πηλουσιώτης).
Τώρα που βρίσκεσαι στους ουρανίους θαλάμους, ανάμεσα στο χορό τον Αγίων, μη διαλείπεις να δέεσαι στον Άγιο Δημήτριο τον Μυροβλύτη που τόσο αγαπούσες, να προστατεύει την Εκκλησία μας, την Πατρίδα μας και ιδιαιτέρως την αιματοβαμμένη από το αίμα των Νεομαρτύρων και ηρώων της, Μακεδονία μας.
Να δέεσαι στην Παναγία και στους Αγιορείτες Αγίους να περιφρουρούν την νεολαία μας και την ορθόδοξη χριστιανική Οικογένεια που τόσο πολεμούνται με βλάσφημα νομοσχέδια, ώστε από τα σπλάχνα ευλογημένων οικογενειών, ο Τριαδικός Θεός να αναδεικνύει νέους Αγίους και ήρωες, άξιους συνεχιστές της Ορθόδοξης παράδοσής μας!
